Ik ben terug uit Parijs.
Ik weet dat ik een week geleden schreef dat ik zo zenuwachtig was en later op de avond begreep ik waarom.
Het eerste adres dat ik geboekt had in Parijs, het adres in Levallois stuurde me rond half acht een berichtje dat de lift kapot was. Ik schrok enorm. Geen lift? En moest ik al die zes trappen lopen?
Ik schreef Oh nee en dat de lift de reden was dat ik die kamer geboekt had.
Zij schreef terug dat ze me wel zou helpen met mijn koffer maar daar ging het mij zeker niet alleen om. Ik wilde niet dat ik elke keer als ik ergens heen ging, ik die zes trappen op moest.
Ik nam in paniek contact op met AirBnB en een Indiase man hielp me. Ik kon mijn verblijf daar annuleren en ze zouden me mijn geld terugstorten, ondertussen ging ik op zoek naar iets anders en ik vond een plek in het 11e arrondissement die er goed uit zag en zesentwintig euro minder per nacht kostte. Ik schreef een bericht of die kamer nog vrij was en dat was die dus ik boekte, in overleg met die Airbnb man, die kamer. Uiteindelijk denk ik was die kamer veel beter, dat 11e arrondissement vond ik een erg toffe plek. En die mevrouw waar ik van huurde een tof mens, ze was vreselijk beleefd en van de weeromstuit was ik dat ook. Vreselijk beleefd! Hahahaha, erg leuk. Natuurlijk ben ik een al wat oudere vrouw. Ik ben tenslotte 70. Met mijn grijze krullen. In de metro van Parijs stonden de mensen voor me op, dat gebeurt hier soms maar daar leek het vanzelfsprekend.
De eerste avond vond ik het moeilijk in Parijs. Ik was na aankomst een beetje de buurt gaan verkennen. Ik stuitte al snel op een queer boekhandel, ik weet niet of queer een juiste benaming is, dat moet ik nog eens gaan opzoeken maar het was mij wel meteen duidelijk dat het een niet gewone boekhandel was.
Hierna stootte ik op een klein lief parkje, Square Maurice Gardette waar ik de geur van Cannabis rook. Ik heb daar een tijdje gezeten en daarna ben ik het parkje rondgelopen en stuitte op twee verschillende donkere mannen die joints aan het bouwen waren.
Op de terugkeer naar mijn woning voelde ik me eenzaam. Ik miste mensen om tegen te praten en ik dacht dat ik misschien op Tinder moest gaan zoals mijn vriendin S deed toen ze zich eenzaam voelde in Israël en meteen contact had met een Israëlische schone, ik meldde me dus aan bij Tinder maar wist eigenlijk helemaal niet hoe het werkte. Ik ging vroeg slapen en had een wilde slechte nacht met veel wakker. De eenzaamheid wende redelijk snel.
Dag 2:
De volgende dag had ik het al meer naar mijn zin. In de ochtend ontbeet ik in een glutenvrije bakkerij waar het mij met veel geduld en geklik lukte om op het netwerk te komen zodat ik op het Internet kon en ook verbonden was met de operator, want al mijn kaarten en tickets en kaartjes voor het OV stonden op mijn telefoon. Die dag droeg ik mijn jurk. Het was eigenlijk redelijk fris in Parijs dus ik ging weer naar huis om iets warmers aan te trekken. Het inchecken in de metro ging fantastisch. Overal stonden voor de kaartverkoopautomaten en kiosken dikke rijen maar ik hoefde alleen maar mijn telefoon tegen een groot rood vlak bij de ingang te houden en de deur ging open. Ik nam de metro vanaf Station Saint-Ambroise en moest uitstappen bij Alma-Marceau en dan nog 400 meter lopen. Toen ik bij Alma-Marceau boven de grond kwam zag ik de Eiffeltoren, dat was een onverwacht, ontroerend moment.
Ik kwam net na de afvaart aan bij de boten en wachtte een half uur.
Op de boot ging ik op de eerste rij zitten wat ook zo maar de eerste rij was en ik gaf me over aan het heerlijke gevoel op het water te zijn en Parijs te zien vanaf het water. Alles wat we zagen werd eerst in het Frans, daarna in het Engels, daarna in Italiaans, Spaans, Chinees, Koreaans, Russisch en Japans verteld. Soms ving ik wat op zoals dat het Musee dÓrsay in een oud stationsgebouw zit maar nu ik dit opschrijf vraag ik me af of dat zo is.
Op de boottocht terug waaide een koude wind waar ik precies in zat.
Wat ik wel heel leuk vond waren de honderden joggers die langs de Seine renden, soms in groepen, soms alleen. Ook zag ik ergens een cafeetje met een regenboogvlag.
De Notre Dame stond nog in de steigers, hele hoge hijskranen en ze waren bezig aan het dak. Ik hoorde dat het de bedoeling is dat het in december opengaat.
Ik ben benieuwd.
In de avond was ik weer in het 11e arrondisement en ging ik op zoek naar falafel en vond het niet.
Het ene restaurant was denk ik dicht, op de andere plek was een lekkage en ik eindigde bij een Thai.
Het restaurant was leeg en verlaten, er naast was de plek waar ik bestellen kon, het was volgens mij vooral een afhaalrestaurant maar ik kon in dat lege restaurant mijn afhaalmaaltijd opeten. Het smaakte prima. Maar niet echt bijzonder.
Onder Zeeniveau 
Plaats een reactie