Ik ben nooit een fan geweest van de vroege Joni Mitchell. Haar, in mijn oren iele stem, werkte me op de zenuwen. Mijn vriend MJ had haar muziek en liggend op zijn bed op zolder luisterden we tot ik het niet langer volhield en vroeg of de muziek uit kon. Maar ondanks mijn niet-liefde voor haar vroegere stem hield ik wel haar teksten, want schrijven kan ze.
Onlangs zaten deze zinnen in mijn hoofd:
Don’t it always seem to go
That you don’t know what you’ve got ‘til it’s gone
(Het lied gaat zo verder: They paved paradise, put up a parking lot)
Ik blader nu al maanden door mijn gmail en elke keer ben ik teleurgesteld. Vanmorgen realiseerde ik me waarom.
Zij schrijft me niet meer.
Meer dan tien jaar lang, misschien wel elf of twaalf jaar, ontving ik dagelijks post van haar. Als ik haar naam zag tussen al de mails van bedrijven was mijn dag compleet en ik weet dat dat ook voor haar gold. Ze schreef me eens dat mijn mails belangrijk voor haar waren, een venster op het leven buiten het leven dat ze leidde en dat ze hoopte dat ik me door wat ze me schreef me niet bezwaard zou voelen. Ik voelde me helemaal niet bezwaard, eigenlijk voel ik me nooit bezwaard door de verwachtingen die vrienden van me hebben, ik roep altijd dat als mensen niks van elkaar mogen verwachten waarom zouden ze dan vrienden zijn?
En nu is het al maanden stil in mijn mail. Geen mail meer van haar en die zal er nooit meer komen.
En Joni Mtichell had gelijk:
Don’t it always seem to go
Ik weet niet of het Altijd zo gaat maar nu gaat het wel zo.
En ik ben ook van Joni Mitchell gaan houden. Vooral van haar album Turbulent Indigo.
Onder Zeeniveau 
Plaats een reactie