In januari overleden twee van mijn dierbaarste vriendinnen. Ik voelde een pijn die ik gelukkig niet vaak voel en ik besloot dit keer aandacht te geven aan het verdriet dat ik voelde.
Ik liet bij de HEMA afdrukken maken van mooie foto’s die ik van ze had en vroeg een vriendin of ze een mooie afdruk wilde van een slechte en donkere foto. Ik kocht lijstjes en richtte een plekje in op de tafel in mijn woonkamer waar ik bloemen neerzette en bij elke foto zette ik een lichtje. Elke dag zette ik de klok en zat een afgepaste tijd bij mijn vriendinnen. Ik praatte tegen de foto’s, schreef in een schrift, huilde of keek alleen maar naar hun foto en dacht hoe kan dit nou, hoe kan dit nou?
Ik had besloten dit veertig dagen te doen.
Waarom veertig dagen?
In bepaalde religies staan de veertig dagen voor de tijd die het een overleden mens kan kosten over te gaan naar de nieuwe dimensie en het leek me goed en mooi op deze manier mijn vriendinnen te begeleiden.
Elke dag stak ik de kaarsen aan, schikte ik de bloemen, brandde ik mijn geurlamp van Maison Berger waar de ene vriendin me mee had laten kennis maken. Haar veertig dagen eindigden op drie maart maar ik ging door tot de veertig dagen van de andere vriendin voorbij waren en dat was op elf maart.
Deze veertig dagen waren een diepe ervaring, het heeft me getroost en verrijkt.
Onder Zeeniveau 
Plaats een reactie