Het leven heeft stil gestaan. Het stopte op dinsdag 23 januari. In de morgen ontving ik het terminale bericht van de ene vriendin, in de avond het fatale bericht over de andere vriendin.
Ik was verbijsterd en lamgeslagen.
Ik staarde uren voor me uit, ik probeerde te begrijpen wat er gebeurd was maar ik begreep het niet.
Woorden hadden me verlaten. Ik kon niet praten. Ik wilde niet praten. Ik kon niet huilen. Ik begreep het niet.
Een week ervoor was er niets aan de hand al is dat natuurlijk niet waar en was er van alles aan de hand maar ik wist het niet, en als er iets te weten was, wilde ik dat niet weten, mijn ogen dicht voor wat er was, wat er kon, wat er gebeurde in hun lichamen, hoe zou ik het kunnen weten, hoe kon ik het weten, ik wist niets.
Dat is het. Het niets. Ze zijn weg. Naar het niets.
Misschien is er wat waar het niets is maar weten doen we het niet. Ik weet het niet. Ik weet niet waar ze zijn.
In mijn hart maar mijn hart voelt zo leeg zonder hen.
Onbegrijpelijk en verschrikkelijk.
Toch gaat het leven door en zie ik de sneeuwklokjes en komen in de bakken voor mijn huis de tulpen omhoog, de tulpen die ik samen met Lidi haalde bij de grote tulpenwinkel op de Prinsengracht.
Onder Zeeniveau 
Plaats een reactie