Onder Zeeniveau

Een kwart eeuw geleden sprak ik voor het laatst met je.
Ik kwam uit Amsterdam met jouw auto, een rode Opel Corsa, om twee dagen bij je in het ziekenhuis te zijn, twee dagen zoals we deden sinds het doodvonnis over je was voltrokken.
Maandag tot woensdag waren mijn dagen.
Dan zorgde ik voor je, ontving je bezoek, maakte koffie, thee of schonk een glaasje wijn. Toen je nog thuis was zorgde ik ervoor dat je je medicijnen slikte, masseerde ik je rug en nam ik, toen je nog goed of minder goed ter been was, dat we een wandelingetje maakten.
Meestal gingen we naar WC Het Holleblok.
Het duurde enige tijd voor ik begreep waar WC voorstond.
Ik moest eerst aan je vragen: waar is die WC eigenlijk hier in het Holleblok?
Je keek me verbaasd aan en vroeg me wat ik bedoelde. Ik wees op het bordje waarop stond:
WC Holleblok geopend van 8.30 tot 18.00.
‘Winkelcentrum,’ zei je.
‘Ja,’ zei ik, de WC in het winkelcentrum” en toen begreep ik het.
We lachten en je vertelde het verhaal over Permeter, de winkel in Amersfoort waar je stoffen kon kopen.
We lachten nog meer.
Het was een mooie tijd, de tijd tussen het doodvonnis en je dood.
Het was een regenachtige, grijze maandag en ik was iets na de spits naar je toe gereden over de A1. Ik weet nu niet eens meer hoe ik reed maar ik had die route vele keren gereden.
Het was ook in die tijd tussen je dood en je doovonnis dat ik weer leerde rijden. Ik had zo lang niet in een auto gezeten maar jij stimuleerde me om het rijden weer op te pakken.
Jij reed de eerste keren met me mee.
De snelweg weer op, doodeng vond ik het maar je zei: ‘rijden en gas geven,’ en dat deed ik.
Toen ik me weer vertrouwd voelde met het rijden gaf je me je auto zodat ik niet steeds die vervelende en lange bustocht hoefde te maken.
En nu reed ik in die rode Corsa waar jij zo gelukkig mee was geweest en was het maandag 31 oktober.
Joggem was er, je oudste kleinzoon en Frieda, onze pleegzus.
Joggem en Frieda gingen samen terug en ik kroop bij je op bed.
Zei je dat je van me hield en trots op me was?
Om een uur of elf gingen we slapen.
Jij in jouw bed en ik in het ziekenhuisbed naast het jouwe, tegen de muur.