Ik heb een driejarig vriendinnetje dat vaak bij me langs komt. Ze komt vaak op de step en die staat dan bij mij voor de deur. Zelf heeft ze zich verstopt en er staat alleen een verlaten stepje. Natuurlijk komt ze hierna gierend van de lach tevoorschijn. Haar step wordt in mijn hal geparkeerd. Als ze vertrekken pakt ze haar step en ze is binnen de kortste tijd uit het zicht verdwenen. Haar moeder roept haar na: Rustig aan!
Een klein meisje op een klein stepje.
En ik herinner me toen ik zo oud was als zij, en hoeveel groter ik in mijn gedachte was dan dit kleine mensje op die step.
Op mijn rode step met rubberen banden step ik de buurt door.
Over de stoep step ik, alleen, ik zwaai met mijn been en zet af, hard ga ik, tot mijn ene been moe is en ik mijn andere been gebruik met evenveel kracht.
Over de wegen, over de stoepen, ik kom waar ik het niet ken, angst ken ik niet maar die vrijheid ik voel! Dit gevoel van vrijheid, dat ik heb op die step, zal ik me altijd herinneren en zal ik nooit meer kennen.
Op die step ben ik geen kind meer maar een zich razendsnel voortbewegend mens. Ik voelde me groot, net zo groot als ik nu ben.
En dan zie ik mijn kleine vriendinnetje weg sjeesen en realiseer ik me dat ik net zo klein geweest moet zijn.
Hoe kan het?
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie