Auteur archief:Dia Positief

Zo zwom ik elke dag. Ik lette op de andere zwemmers om mijn slag te verbeteren en hoewel ik aller langzaamst zwom zwom ik gestaag. Meestal bleef het bij 500 meter, dat vond ik mooi genoeg. Een vrouw die ik kende uit het Vrouwencafé zwom ook in het Marnixbad. Zij vond het maar niks datMeer lezen over “Zwemmen & depressie”

Terwijl ik daar zo dapper zwom in het Marnixbad zag ik links en rechts de borstcrawljongens en meisjes door het water zoeven. Wat zag dat er toch mooi uit, veel mooier dan die houterige schoolslag, vloeiend en op een bepaalde manier moeiteloos. Het Marnixbad bood slagtraining, je kon je inschrijven voor acht keer en danMeer lezen over “Mijn eerste poging borstcrawl”

Een paar dagen geleden schreef ik dat ik dertig jaar geleden in een zware depressie terecht kwam na het verliezen van mijn ouders en mijn ouderlijk huis. In mijn mail box kwamen berichten van mensen die ook depressief waren of waren geweest, mensen van wie ik het niet wist en die het ook niet wistenMeer lezen over “Depressie en Sport”

De laatste twaalf dagen van dit jaar ben ik samen met mijn boeddhamaten PG en EdlB op een spirituele reis van Kamakura naar Kyoto. Vandaag zijn we op de zesde dag die ik zie als de zesde etappe. Het thema van vandaag is: op weg naar de overwinning. Overwinnen is een mooi begrip in hetMeer lezen over “Geluk”

En dan gebeurt het weer, ik kan de slaap niet vatten, Podcast, na Blendle, na Luisterboek, ik lig wakker. Ruim na middernacht ben ik nog in het land van de wakkeren. Ik zal in slaap gevallen zijn want ontwaak rond een uur of drie, ik luister verder naar de Podcast: ‘Te lui om te lezen’Meer lezen over “Insomnia”

De vrijheid te hebben om:Niet door te gaan met mijn verhaal over hoe ik tot zwemmen kwam, (komt nog)Om te schrijven over wat ik wil, wat in me opkomt, over wat me bezig houdt op dat moment, waar ik over schrijven wil?Wat me bezig houdt klinkt wat dramatisch want houdt dit me nu werkelijk bezig,Meer lezen over “Een persoonsportie”

Ons zelf kennen is niet zo makkelijk. Niet voor niets zei de monnik Nichiren dat we onze wenkbrauwen hoewel heel dicht bij onze ogen niet kunnen zien. Wie wij zijn en wat wij zijn is ons vaak niet duidelijk. Vooral bij begrippen als verslaafd of depressief kostte het mij een lange tijd voor ik begreepMeer lezen over “Ken ik me”

Dertig jaar geleden belandde ik in een zware depressie. Ik was binnen anderhalf jaar mijn beide ouders kwijt en verloor daarmee mijn ouderlijk huis. Ik hield veel van mijn ouders en was erg op ze gesteld. De meeste zondagmiddagen reisde ik af naar de plek waar zij woonden. Mijn broer kwam ook vaak en opMeer lezen over “Depressie”

Alles wat ik weet over vriendschap heb ik geleerd van mijn ouders, zij hadden levenslange vriendschappen. Mijn vader Koert is zijn hele leven bevriend geweest met Jan, Wim en Otto, drie vrienden die hij op veertienjarige leeftijd had gemaakt op het Willem Lodewijk Gymnasium in Groningen. Mijn vader kon ontroerd vertellen hoe zij vieren haddenMeer lezen over “Vriendschappen”

Al jaren is dit een feestdag voor me. Mijn lieve vriendin Lidi is jarig. Lidi is een van mijn alleroudste en liefste vriendinnen. Met oudste bedoel ik niet in leeftijd maar in periode. Lidi en Stel. Zij zijn het. We drieën kennen elkaar nu 45 jaar en zijn al deze jaren vrienden gebleven. Lidi enMeer lezen over “Vriendschap”