0 = niet klagen
ik heb toegezegd 10 dagen niet te klagen en ben al aan de derde dag.
Klagen doet afbreuk aan voorspoed zeggen we in het boeddhisme maar soms denk ik klagen, soms klaag ik in mijn hoofd en vandaag is zo’n dag.
Gisteren was ik zo blij dat ik weer zwom, al was het maar tweehonderd meter en vond ik dat ik zo goed bezig was en vandaag zijn er zoveel dingen die ik wil doen maar voel ik me beperkt in mijn gezondheid en kan ik de dingen niet doen die ik wil.
Nadat ik mijn stuk over mijn huilbui op de LGBTIQA bijeenkomst op Facebook had gezet kreeg ik veel mooie reacties. Deze deden me goed. Meer mensen voelen zich niet thuis als man of als vrouw. Anderen zagen het als momentopnames, ja schreef iemand daar stond ze opeens vlakbij de superfeminien, tot verbazing van haarzelf.
Ik was niet verbaasd over mijn plek. Zoals ik misschien al eerder hier zei, als ik nu een tiener of een twintiger was geweest dan had ik allang aangeklopt bij de Genderkliniek en had ik nu vast een baard en waren mijn borsten eraf maar gelukkig ben ik geen twintiger maar een zestiger en hoef ik geen franjes en uiterlijke bewijzen meer.
Een vriend van me is als zestiger de transitie ingegaan. Hij was altijd een bijzonder androgyn mens die erg boos werd als mensen hem man noemden. Ik begrijp die woede wel. Ik werd ook altijd boos als ze me in de winkel jongeman noemden toen ik een kind was. Ik werd boos omdat ik het niet leuk vond een meisje te zijn maar het wel was en ik denk dat het bij hem toen hij een haar was ook zo was, dan zeggen ze meneer tegen je maar wat heb je er aan, je bent een vrouw en hebt de status van een vrouw en dat is ergerniswekkend.
Mijn vriend W uit Washington leerde ik kennen toen hij net begonnen was met zijn transitie, ik was toen ook een tiental jaren jonger en soms voelde ik een vleug van jaloezie als ik zag hoe hij zat, hoe hij over straat liep en hoe hij de ruimte in nam. Ja dacht ik zo zou ik het ook wel willen, die vanzelfsprekendheid die mannen hebben in een ruimte. Dit is mijn plek en hier zit ik. Het ging W vanzelfsprekend af.
Wel verbaasde hij zich over het feit hoe er nou tegen hem aan werd gekeken en helemaal hoe zijn relatie bekeken werd. Opeens was het allemaal gewoon. Van een lesbische vrouw in een lesbische relatie was hij een heteroman geworden in een hetero relatie en hoeveel gemakkelijker dat was, dat vond hij bizar.
Ik wil helemaal niet aan de ene kant of aan de andere kant, ik voel me eigenlijk prima als mens met vrouwelijke kenmerken op driekwart van de lijn van vrouw naar man. Ik wil geen hormonen slikken, ik wil geen operaties, ik wil zijn wie ik ben, een grijze, wijze vrouw, die zich meer man dan vrouw voelt maar wat is dat ook weer, een man en wat is dat ook weer een vrouw?
En daar zat ik, mijn hoofd in mijn handen en ik huilde ontroostbaar. R deed een poging, hij sloeg zijn armen om me heen en hield zijn hoofd tegen het mijne. Ik huilde en huilde.
Even voor mijn huilbui had ik me neergezet op de lijn tussen superfeminien en megamacho, er was ons gevraagd ergens te gaan staan waar we onszelf op onze plek voelden, B had het initiatief hiertoe genomen en zij (als in het meervoud) stonden in het midden. Vlak hiervoor hadden zij verteld hoe zij zich voelden…. (ik ben nu ietwat in de war, mensen die zich niet kunnen vinden in de binaire man of vrouw geven soms in het Engels de voorkeur aan de term they, maar in het Nederlands wordt dat dan ‘zij’ terwijl dat juist niet de bedoeling is . Vanaf nu zal ik dus het Engelse ‘they’ gebruiken als ik het over iemand heb die zich niet voelt passen bij de voornaamwoorden en zij of hij hier de voorkeur aangeeft), B stond dus in het midden en they nodigde ons allemaal uit onze plek in te nemen.
Ik wist dat ik me niet thuis voelde aan de ‘vrouwelijke’ kant van B dus ik ging naar de mannelijke kant, maar waar daar? Ik stond tussen de mannen en ik ging steeds verder de kant op van megamacho en uiteindelijk belandde ik op driekwart van de lijn. Toen schoot ik al vol en wilde ik het liefst wegrennen maar ik bleef staan, tussen homomannen en heteromannen, er stonden nog twee mannen verder naar de megamacho kant maar de megamachoplek was verder leeg, niemand in de ruimte vond zichzelf megamacho.
We gingen terug naar onze plek, naar onze stoel en ik deed mijn handen voor mijn gezicht en huilde.
Waarom huilde ik?
Was het omdat ik me kwetsbaar opstelde?
Was het omdat dit de waarheid is over mijn gender-identiteit?
Was het omdat ik dit kenbaar maakte aan mijn vrienden in de SGI?
Realiseerde ik me opeens dat ik eigenlijk transgender ben?
Moest ik nu ook naar de genderkliniek en pillen slikken, operaties ondergaan, me vanaf nu man noemen?
Ik huilde om al deze vragen die in mij opwelden en ik huilde om de verwarring. Ik huilde om de duidelijkheid.
De meeting ging door en ik duwde mijn vragen naar achteren.
Thuis gekomen dacht ik verder en begreep uiteindelijk mijn verdriet.
De reden is simpel. Ik huilde om de simpele verdeling van mens in man of vrouw.
Deze verdeling is alleen op uiterlijke kenmerken gebaseerd.
Is dit niet om te huilen?
De vrijheid die ik heb.
Door mijn verwarmde huis naar de keuken lopen terwijl mijn bad vol stroomt met warm water waar ik lavendelolie in heb gedaan.
Dat ik de ijskast opendoe (waarom ik altijd ijskast zeg terwijl mijn moeder altijd koelkast zei is me mijn leven lang een raadsel) en kan kiezen wat ik eet.
Voor ontbijt heb ik de keuze uit:
Eieren, yoghurt, glutenvrij-brood met zoet, met boter, met humus, met Swisse kaas.
Het wordt geroosterd brood met boter en hagelslag en een met lemon curd.
Dit zijn mijn keuzes en ik voel me een bevoorrecht mens.
Ik leef in vrijheid en in overvloed.
Naschrift: Ik wilde hier de Nederlandse vlag bij omdat ik hier woon en hier de vrijheid en de overvloed ervaar maar nu ik dit zie en mijn bericht nalees realiseer ik me dat er meer is dan vrijheid te kiezen hoe ik ontbijt.
De vrijheid om te kiezen van wie ik houd, op wie ik stem, waar ik sport, wat ik drink in een cafe, wat ik zeg. Vrijheden die niet vanzelfsprekend zijn in vele delen van de wereld en die voor een aantal Nederlandse politieke partijen ook niet vanzelfsprekend zijn voor Nederlanders die niet lelieblank zijn, die hier een generatie, of twee generaties of drie generaties geleden gekomen zijn. En ook die partijen hebben het recht te zeggen wat ze vinden.
Ik had die droom weer.
Ik ben verhuisd. Dit keer naar een flat op de tweede verdieping. Het was wel vlakbij G, mijn vriendin die al jaren ziek is. Dat ik vlak bij haar woon vind ik wel fijn maar ik denk: wat erg dat ik weg ben uit mijn huis met tuin. Waarom heb ik dit gedaan? Of zou het weer een droom zijn? Nee deze keer is het echt.
Brrroem brroem
Tjok tjak
Zoef zoef
Katjukkk
Tjok
Stapstipstopstap
Pfff pfff
Roetsch Roetsch
Bommboem
Kabbelklots
Boembommm
Zoef zoef brroem beroem
Klots klots
Ritsjak
Smak
Brrroem brroem de motor draait
Tjok tjak de deur slaat dicht
Zoef zoef de wielen draaien over het asfalt
Katjukkk de deur gaat open
Tjok de deur dicht
Stapstipstopstap we beklimmen de toren
Pfff pfff wij hijgen uit na 182 treden
Roetsch Roetsch snellen we naar beneden
Bommboem gaat de auto de pont op
Kabbelklots het water tegen de pont
Boembommm we gaan de wal weer op
Zoef zoef brroem beroem
Klots klots ik zwem
Ritsjak het vuur gaat aan
Smak ik krijg een kus
Ik heb een driejarig vriendinnetje dat vaak bij me langs komt. Ze komt vaak op de step en die staat dan bij mij voor de deur. Zelf heeft ze zich verstopt en er staat alleen een verlaten stepje. Natuurlijk komt ze hierna gierend van de lach tevoorschijn. Haar step wordt in mijn hal geparkeerd. Als ze vertrekken pakt ze haar step en ze is binnen de kortste tijd uit het zicht verdwenen. Haar moeder roept haar na: Rustig aan!
Een klein meisje op een klein stepje.
En ik herinner me toen ik zo oud was als zij, en hoeveel groter ik in mijn gedachte was dan dit kleine mensje op die step.
Op mijn rode step met rubberen banden step ik de buurt door.
Over de stoep step ik, alleen, ik zwaai met mijn been en zet af, hard ga ik, tot mijn ene been moe is en ik mijn andere been gebruik met evenveel kracht.
Over de wegen, over de stoepen, ik kom waar ik het niet ken, angst ken ik niet maar die vrijheid ik voel! Dit gevoel van vrijheid, dat ik heb op die step, zal ik me altijd herinneren en zal ik nooit meer kennen.
Op die step ben ik geen kind meer maar een zich razendsnel voortbewegend mens. Ik voelde me groot, net zo groot als ik nu ben.
En dan zie ik mijn kleine vriendinnetje weg sjeesen en realiseer ik me dat ik net zo klein geweest moet zijn.
Hoe kan het?
