Auteursarchieven voor Dia Positief
Gender
Al meer dan 27 jaar hoor ik over gender. En dat gender gestructureerd is. En al meer dan 27 jaar begreep ik niet goed wat daar mee bedoeld wordt. Ik heb er over gelezen maar het werd me niet duidelijk/ Ik heb er misschien zelfs over geschreven in de hoop dat het me duidelijk werd maar verder dan ‘gender is gestructureerd’ kwam ik niet.
Vanochtend zag ik dit filmpje op het internet waarin een niet vast te pinnen op een biologische sekse persoon uitlegde wat biologische sekse is; dat is de biologische kenmerken waarmee we geboren worden, ik ben geboren als meisje, met vrouwelijke genitaliën maar ik heb me eigenlijk nooit een meisje gevoeld. En hier komt gender om de hoek.
Helaas kan ik het filmpje niet delen.
Gender is hoe ik me voel. Ik voel me geen man en ik voel me geen vrouw. Ik voel me er tussen in en heb me altijd er tussen in gevoeld. Ik ben een mens met de uiterlijke geslachtskenmerken van een vrouw.
Als kind wilde ik soms best een meisje zijn, ik wilde best een tulen jurkje of lakschoentjes maar mijn moeder vond dat niks voor mij. Het was ook niks voor mij aangezien ik altijd viel en rond rende en mijn kleren kapot gingen en de neuzen van mijn schoenen beschadigden.
Generatieverschil in muziek
Gisteravond naar een openluchtconcert in het Amsterdamse Bostheater van de Canadese band Walk off the earth, wereldbekend vanwege hun versie van Somebody that I used to know waarin ze met hun allen een gitaar bespelen.
Ik was er al vroeg, ik wilde een beetje goed zitten, liefst met een leuning in mijn rug. Zoals bijna altijd was ik alleen, ik had daar een beetje tegenop gezien maar zo is mijn leven en misschien zou ik wel leuke mensen voor een avond ontmoeten.
Het bostheater was nog redelijk leeg, de vier banken voor het podium zaten vol met die hard fans en ook de bank met leuning daar achter maar rechts van het podium was nog een plekje vrij op de bank met leuning. Links van me zat een buitenlandse jongeman die ook alleen was van een jaar of twintig en naast me zat een knap meisje die ook een jaar of twintig was en een grappige leuke roodharige jongen van dezelfde leeftijd.
Na een uurtje raakten we in gesprek, vooral de jongen was een enthousiaste prater, hij was heel nieuwsgierig en wilde van alles weten.
Hij vroeg me naar mijn beste concert ooit en ik zei dat het The Talking Heads was geweest in 1980, een concert waar ik heen ging met Chanita en Karen. We stonden helemaal vooraan bij het podium en het was waanzinnig goed. Het was de tijd van Remain in Light die overal waar wij kwamen gedraaid werd.
Ik vroeg hem of hij die plaat kende, dat vond hij een leuke vraag, een plaat zei hij, daar doen wij helemaal niet aan, lijkt me wel leuk platen maar we horen gewoon muziek en we streamen,wat er op een plaat staat of platenhoezen, geen idee.
Ik zei dat het concert van Prince ten tijde van Sign o’ the times ook een hoogtepunt was en hij zei dat zijn moeder die een groot muziekliefhebber was daar ook was geweest.
Zijn hoogtepunt was Robbie Williams, twee jaar geleden, in Ziggo Dome, zij was nog maar naar één concert geweest, Justin Bieber, de muziek had ze goed gevonden, maar Justin Bieber was een arrogante kwal.
De jongen vertelde dat hij vorig jaar bij een concert van Navarone geweest was op een of ander straatfeest en dat hij dat ook wel erg goed gevonden had. Ik luister er nu naar via Spotify, ja dat is rock, lekker beuken, gitaarriffs en goede zanger, ik heb wel zin in een nieuwe muzieksoort!
The Beatles vond hij helemaal niks. Yellow Submarine, hij trok een afkeurend gezicht, ik hoefde het hem niet uit te leggen.
Het voorprogramma was Freek en Suzanne, zij zongen liedjes die iedereen kende maar ik had ze nog nooit gehoord. Het enige liedje dat ik kende was Billy Jean, maar dat was dan ook een klassieker zei een van de beveiligers met wie ik in gesprek raakte.
Maar wij vonden elkaar allemaal in Walk off the Earth. Ik ben geen die hard fan, bezit ook geen ‘platen’ van ze maar was wel geraakt door beelden die ik zag van hun live optredens en dat wilde ik mee maken. Hun podiumpersoonlijkheid is fantastisch. De zangeres kwam op in een soort zwangerschapbikini, ik denk dat ze een maand of zes is, haar man droeg een witte overal met een groene ballon op zijn kop, zij zagen er spectaculair uit, maar niet elk band lid ziet er wild uit, wel de figuur bij de band met een stoïcijns uiterlijk, maar de een andere zanger en de drummer niet. De twee kinderen van de zangeres en haar man die ook zingt en gitaar speelt, kwamen ook het podium op met geluiddempende koptelefoons op, ze hadden allebei een nanny en gingen links op het podium zitten.
De band wisselde voortdurend van instrumenten, het was enorm energiek en vrolijk en een feest, tussendoor zong het publiek een refrein uit een lied dat zo ging: oh oh oh oh, sing it all away, my dahaaaaalings.
Aan het eind van het concert begon het enorm te hozen, we pakten onze ponchos en vuilniszakken en riepen om meer.
Door de regen en het donkere Amsterdamse Bos fietste ik gelukkig naar huis.
La región salvaje
Brunhilde
Al jaren lang ben ik gefascineerd door een vrouw waar ik nog nooit een woord mee gewisseld heb. Toch kennen we elkaar en groeten we.
Brunhilde is een grote vrouw met lang wild haar, aan één kant en bovenop kort geschoren, een paar dunne vlechtjes en de rest van het haar hangt als een matje in haar nek, ze is een van de onaangepasten, ze woont denk ik, haar hele leven in een kraakpand. Misschien ken ik haar ook wel daarvan want jaren woonde ik tegenover het gigantische pottenkraakpand in de Jordaan La Louvre.
Ik weet niet waarom ik me zo tot haar aangetrokken voel, want we hebben, zoals ik al zei, nog nooit een woord gewisseld, ik ben wel eens in haar buurt gaan staan, ready to talk, misschien zei ik iets maar het leidde tot niets. Ik heb haar wel horen praten. Zij praat met een zuidelijk accent, het zou Brabants kunnen zijn of misschien wel Nijmegens want ik geloof dat ze daar vandaan komt maar tegen mij gebruikte ze die zacht G nooit.
Een aantal jaren geleden ging ik met een goede vriendin en haar zoon naar Amma, we kenden een volgelinge van Amma en mochten met haar naar achteren waar Amma sliep. Ze sliep in een sportkleedkamer, er lag een kleedje op de vloer in de uren dat ze sliep lag Amma, de omhelzende, op een kleedje op de koude grond. Niet op een matras, nee gewoon op een kleedje. Na uren mensen omhelsd te hebben ging ze op de grond liggen om te slapen. Ik was behoorlijk onder de indruk.
Omdat ik daar was met mijn vriendin die een bekende zangeres is hoefden wij niet uren in de rij te zitten voor we bij Amma konden. We werden voorgelaten en hoefden maar een minuut of tien te wachten tot Amma ons omhelsde. Het was een bijzondere ervaring, als je wilt weten waarom, spreek me aan en ik vertel het je.
Hierna werd mijn vriendin gevraagd een lied te zingen en ze ging op het provisorische podium staan en begon te zingen.
Ik zat op een krukje achter het podium en keek recht in het gezicht van Brunhilde. Brunhilde! Daar zat Brunhilde, mee te deinen op de muziek die mijn vriendin maakte, ze keek dolgelukkig. Dit moest haast wel wat betekenen. Dit moest wel betekenen dat we iets hadden, dat er echt iets tussen ons was en dat er echt iets tussen ons speelde. In het vervolg zouden we samen naar Amma gaan, we zouden samen kirtans zingen en vegetartisch eten eten, ik zou mijn haar laten groeien en zij zou een vlecht in mijn haar leggen. Brunhilde!
Het moment dat mijn vriendin was opgehouden met zingen en omringd werd door fans stormde ik naar Brunhilde. “Jij hier,’ riep ik uit, ‘ wat fantastisch om jou hier te zien.’ Ik hoopte dat zij ook zou roepen: ‘Jij hier,’ maar ze keek me glazig en gelukkig aan en zei niks en zweefde weg.
Van de week zag ik haar staan voor de deur van een verslavingskliniek, ik schrok er niet van, dacht er ook niet teveel over en fietste verder.
Nu denk ik: misschien hield de deken van drugs Brunhilde wel bij me weg en komt ooit…. wat…
Brunhilde.
Elegant
Ik liep gisteren met mijn elegante vriendin van 75 over de Ceintuurbaan. Zij was zoals altijd bijzonder gekleed en gekapt. Ze droeg een gebroken witte broek van een of andere bijzondere stof want dat is een van haar specialiteiten, ze had een prachtige lichte trui met geel en paarse strepen aan en haar dikke grijze haar zat met een zwarte strik in een paardenstaart. In haar haar een zwarte baan en ze droeg een rechthoekige schildpadachtige zonnebril.
Ik droeg een tweekleurig strooien hoedje met een bruin lint, een zwart vest met twee smalle verticale witte banen, daaronder een zwart wit geblokte bloes en een lange korte zwarte broek. En ook ik droeg een bril met opzet zonnebril.
Samen keuvelend over de prachtige en ontroerende film die we gezien hadden en verder over alles waar wij graag over praten naderde ons een prachtige en kleurrijk geklede vrouw van een jaar of zeventig.
Wij groetten elkaar.
Ja zei AVK, er is in Amsterdam een groep elegante eigenzinnige vrouwen van 60 en ouder. We groeten elkaar want wij kennen elkaar.
En zo is het.
Join the club.
We gaan
https://en.wikipedia.org/wiki/Manifesto_(2015_film)
Manifesto is a 2015 Australian-German multi-screen film installation written, produced and directed by Julian Rosefeldt. It features Cate Blanchett in 13 different roles performing various manifestos. The film was shot over 12 days in December 2014 in locations in and around Berlin.
The film integrates various types of artist manifestos from different time periods with contemporary scenarios. Manifestos are depicted by 13 different characters, among them a school teacher, factory worker, choreographer, punk, newsreader, scientist, puppeteer, widow, and a homeless man.
