Het begon als een gewone dag, ik werd rond 7.15 wakker en raakte op Whatsapp meteen in gesprek met M die meestal om 6.00 wakker is, we hebben het over katten en ze vraagt me naar mijn kat, mis ik hem nog? Ik mis hem soms maar ik heb hem lang gehad en meestal voel ik meer dankbaarheid dat hij in mijn leven was dan gemis dat hij er niet meer is. Dan voel ik mijn hart opgewonden in mijn keel kloppen, ik probeer met mijn vinger de beweging van de ader in mijn hals te voelen maar het voelt zo vreemd, de ader gaat enorm te keer. Ik raak een beetje in paniek, meestal heb ik zo rond de 60 en vaak ook minder en ook meestal tikt mijn hart een regelmatig ritme maar nu is mijn hart  op hol geslagen. Ik meet met mijn Health-app mijn hartslag die 126 is. Dat is veel te snel, ik heb nog niets gedaan en nu al 126 slagen per minuut. Ik ga liggen, haal adem, doe wat nam myoho renge kyo en hoop dat mijn hart rustiger is maar bij de volgende meting is het 148. Ik schrik me rot, er gaat veel door mijn hoofd en natuurlijk vooral de infarcten van mijn vader, de dood van Peter, en hartaanvallen van vriendinnen. Ik wil niet dood, ik wil niet dood neervallen, ik haal de deur van het nachtslot (waarom eigenlijk? niemand heeft mijn sleutel?) en besluit mijn arts te bellen.

Natuurlijk is het te vroeg en is de huisarts nog niet begonnen, toch druk ik op de 1 van spoed, ik krijg een bandje van een huisartsenpost waar ik ook moet kiezen uit levensbedreigend en iets anders, ik kies iets anders terwijl mijn hart bonkerdebonkerdebonker gaat, op het bandje zeggen ze dat ik van alles gereed moet hebben maar ik heb niets gereed en als er uiteindelijk een mevrouw met een fijne tongval opneemt roep ik meteen dat ik al die gegevens niet heb, ze stelt me vragen en stuurt een ambulance. Ik moet van haar op een stoel achter de deur gaan zitten maar ik heb niet zo maar een stoel bij de hand en ga op de bank in de donkere kamer zitten. Ik ben in pyjama en mijn bed ligt open.

Er wordt na een minuut of wat stevig aangebeld en twee mannen in groene pakken komen binnen.

Ze plakken meteen allerlei dingen op me, nemen mijn temperatuur op (36.0), steken een naald in mijn arm, dan zeggen ze dat ze me mee naar het ziekenhuis nemen. Het is niet dodelijk wat ik heb maar er moet wel wat gebeuren.

 DOOR JULES DORVAL

De eerste stap van behandeling van hartproblemen bestaat uit een lange periode van rust en observatie, dat wil zeggen het tot rust brengen van de mentale en fysieke activiteiten.

De harmonie herstellen
Zorgen en spanningen dienen vermeden. De patiënt gaat op zoek naar de zin en onzin van z’n leven en naar wat hij/zij werkelijk wil op zoek naar een nieuwe harmonieuze verbinding met hart als bron van inspiratie en gevoel.

Wat rustige yoga oefeningen (asana’s) en ademhalingsoefeningen (pranayama) zonder inspanning zijn dan wenselijk in plaats van inspannende lichaamsoefeningen of onnodig gereis van hot naar her.

Meditatie is waarschijnlijk de beste manier om de geest tot rust te krijgen en zo ook het zenuwgestel en de emoties. Trek jezelf terug op een mooie plek, te midden van de natuur en kom zo weer tot jezelf.

Ook een omgeving met mensen met een meer spirituele oriëntatie kan wenselijk zijn.

Luister naar je hart en ontdek weer de “echte waarden” in je leven.

Neem contact op met vrienden en familie en respecteer de waarden van al deze relaties vooral diegene die zijn vergeten of geen aandacht hebben gehad. Laat alle woede, agressie en autoriteit varen.

Verlicht de Rajas (opwinding, afleiding, prikkels) en ontwikkel Sattva (helderheid en harmonie).

Jules Dorval

Google Authorship for Jules Dorval/3xprim

via Meditatie bij hartproblemen

0 = niet klagen

ik heb toegezegd 10 dagen niet te klagen en ben al aan de derde dag.

Klagen doet afbreuk aan voorspoed zeggen we in het boeddhisme maar soms denk ik klagen, soms klaag ik in mijn hoofd en vandaag is zo’n dag.

Gisteren was ik zo blij dat ik weer zwom, al was het maar tweehonderd meter en vond ik dat ik zo goed bezig was en vandaag zijn er zoveel dingen die ik wil doen maar voel ik me beperkt in mijn gezondheid en kan ik de dingen niet doen die ik wil.

Nadat ik mijn stuk over mijn huilbui op de LGBTIQA bijeenkomst op Facebook had gezet kreeg ik veel mooie reacties. Deze deden me goed. Meer mensen voelen zich niet thuis als man of als vrouw. Anderen zagen het als momentopnames, ja schreef iemand daar stond ze opeens vlakbij de superfeminien, tot verbazing van haarzelf.

Ik was niet verbaasd over mijn plek. Zoals ik misschien al eerder hier zei, als ik nu een tiener of een twintiger was geweest dan had ik allang aangeklopt bij de Genderkliniek en had ik nu vast een baard en waren mijn borsten eraf maar gelukkig ben ik geen twintiger maar een zestiger en hoef ik geen franjes en uiterlijke bewijzen meer.

Een vriend van me is als zestiger de transitie ingegaan. Hij was altijd een bijzonder androgyn mens die erg boos werd als mensen hem man noemden. Ik begrijp die woede wel. Ik werd ook altijd boos als ze me in de winkel jongeman noemden toen ik een kind was. Ik werd boos omdat ik het niet leuk vond een meisje te zijn maar het wel was en ik denk dat het bij hem toen hij een haar was ook zo was, dan zeggen ze meneer tegen je maar wat heb je er aan, je bent een vrouw en hebt de status van een vrouw en dat is ergerniswekkend.

Mijn vriend W uit Washington leerde ik kennen toen hij net begonnen was met zijn transitie, ik was toen ook een tiental jaren jonger en soms voelde ik een vleug van jaloezie als ik zag hoe hij zat, hoe hij over straat liep en hoe hij de ruimte in nam. Ja dacht ik zo zou ik het ook wel willen, die vanzelfsprekendheid die mannen hebben in een ruimte. Dit is mijn plek en hier zit ik. Het ging W vanzelfsprekend af.

Wel verbaasde hij zich over het feit hoe er nou tegen hem aan werd gekeken en helemaal hoe zijn relatie bekeken werd. Opeens was het allemaal gewoon. Van een lesbische vrouw in een lesbische relatie was hij een heteroman geworden in een hetero relatie en  hoeveel gemakkelijker dat was, dat vond hij bizar.

Ik wil helemaal niet aan de ene kant of aan de andere kant, ik voel me eigenlijk prima als mens met vrouwelijke kenmerken op driekwart van de lijn van vrouw naar man. Ik wil geen hormonen slikken, ik wil geen operaties, ik wil zijn wie ik ben, een grijze, wijze vrouw, die zich meer man dan vrouw voelt maar wat is dat ook weer, een man en wat is dat ook weer een vrouw?

De vrijheid die ik heb.
Door mijn verwarmde huis naar de keuken lopen terwijl mijn bad vol stroomt met warm water waar ik lavendelolie in heb gedaan.
Dat ik de ijskast opendoe (waarom ik altijd ijskast zeg terwijl mijn moeder altijd koelkast zei is me mijn leven lang een raadsel) en kan kiezen wat ik eet.
Voor ontbijt heb ik de keuze uit:
Eieren, yoghurt, glutenvrij-brood met zoet, met boter, met humus, met Swisse kaas.
Het wordt geroosterd brood met boter en hagelslag en een met lemon curd.
Dit zijn mijn keuzes en ik voel me een bevoorrecht mens.
Ik leef in vrijheid en in overvloed.

Naschrift: Ik wilde hier de Nederlandse vlag bij omdat ik hier woon en hier de vrijheid en de overvloed ervaar maar nu ik dit zie en mijn bericht nalees realiseer ik me dat er meer is dan vrijheid te kiezen hoe ik ontbijt.

De vrijheid om te kiezen van wie ik houd, op wie ik stem, waar ik sport, wat ik drink in een cafe, wat ik zeg. Vrijheden die niet vanzelfsprekend zijn in vele delen van de wereld en die voor een aantal Nederlandse politieke partijen ook niet vanzelfsprekend zijn voor Nederlanders die niet lelieblank zijn, die hier een generatie, of twee generaties of drie generaties geleden gekomen zijn. En ook die partijen hebben het recht te zeggen wat ze vinden.