Onder Zeeniveau

Vraag: Wat is er volgens jou veranderd in de LGTB gemeenschap en wat is hetzelfde gebleven

Antwoord: Dit is opnieuw een moeilijke vraag. Een vraag die ik niet meteen kan beantwoorden. Eerst wil ik je vertellen over mijn eerste reactie. Mijn eerste reactie zal niet kunnen rekenen op veel sympathie.

Nadat ik, midden jaren zeventig van de vorige eeuw, in aanraking was gekomen met het feminisme werd ik anti-man. Mannen hadden de dienst uitgemaakt in mijn leven. En niet alleen in mijn leven. Mannen maakten de dienst uit en zij doen dat nog steeds.
Op school had ik mannen als leraar en zij vertelden mannendingen en wij moesten mannenboeken lezen. Dit werd gepresenteerd als normaal. Zo was het nu eenmaal. Vrouwen speelden een zeer kleine rol in de wereld en dat hielden mannen in stand.
Op een bepaalde manier zag ik een homofiele wereld. Geen homoseksuele wereld waarin mannen seks willen hebben met mannen want op seksueel gebied willen de meeste mannen een vrouw ( als ik het percentage heteroseksuelen opzoek op het Internet krijg ik alleen het percentage homoseksuele mannen) maar een wereld waarin mannen van mannen houden. Mannen bewonderen mannen. Mannen geven aandacht aan mannen. Mannen lezen mannen. Ik wilde geen mannen meer lezen en ik kreeg het aan de stok met mijn docenten op de lerarenopleiding.

Ik begon feministische pamfletten te lezen die werden uitgebracht door De Bonte Was, een radicaal feministische vrouwenuitgeverij die in het Vrouwenhuis zat. In het Vrouwenhuis was ik inmiddels kind aan huis en ik las alles wat werd uitgegeven.
De meeste verhalen in de Vrouwenkrant waren anoniem of alleen met een voornaam. Het verhaal van de ene vrouw was het verhaal van de andere vrouw was en ik realiseerde me hoe mannen de wereld bepaalden en dat stuitte me steeds meer tegen de borst.
Ik keerde me af.
De enige mannen met wie ik nog praatte waren mijn vader en af en toe met mijn broer.
Ik miste de mannen niet. Ik las alleen nog maar boeken van vrouwen en gelukkig waren dat er genoeg, ik luisterde alleen nog maar naar vrouwen die muziek maakten, vond ik al mooier.
Mijn leven draaide om vrouwen.
In mijn jaren zeventig was dit heel gewoon.
Er waren heel veel plekken waar alleen vrouwen welkom waren en ik vond het er heerlijk. Tot laat in de jaren tachtig waren er plekken waar mannen niet welkom waren en waar ik mijn tijd in doorbracht.
Wat er volgens mij veranderd is, is dat de vrouwenrollen niet meer vastliggen.
Mijn vriendinnen en ik voelden ons androgyn, wij voelden ons zeker geen man want wij waren vrouwen maar we voldeden niet aan hoe vrouwen zouden moeten en kunnen zijn. Dat soort vrouw was ver van ons.
Wij zouden ons misschien in deze tijd non-binair noemen maar ik ben blij dat dit hokje er niet was in onze tijd.
In onze tijd was het leven simpel.
Je was lesbisch.
En eigenlijk geloofden wij dat iedere vrouw lesbisch was, behalve zij die het nog niet wisten.
In de jaren zeventig en tachtig waren er een heleboel vrouwen die lesbisch wilden zijn en die relaties aangingen met vrouwen, want je sliep niet met je vijand en de vijand was de man. Deze vrouwen waren helemaal niet lesbisch maar hoopten het te zijn.
Ik weet niet of dit nu ook een trend is.
Wat ook veranderd is is dat wij lesbische vrouwen helemaal niks met mannen hadden en ook niet met onze homoseksuele broeders. Dat waren mannen en wij wilden niks met mannen.
We vonden het COC een mannenclub en dat was het ook.
De enige homomannen waar ik wat mee had waren de Rooie Flikkers die zich niet wilden aanpassen aan de heteronormaliteit, jurken en make up droegen omdat ze dat wilden met de roze driehoek op.

Er was geen sprake van een LGTB gemeenschap. Dat zou pas later komen.