Onder Zeeniveau

>

11 augustus 2009

Op mijn vijfenvijftigste verjaardag werd ik ziek. Wakker met dikke keel en de rest van de dag liep mijn neus. We reisden van London naar Leamington Spa in een Mercedesbus, Jeff, Peter, Melanie, Beau en ik en mijn raam ging niet dicht. Gelukkig was het heet die dag. Ik onderdrukte wat ik ook had met Engelse medicijnen.

Twee keer eerder onderdrukte ik hardhandig met Anti- Grippine een opkomende griep. Beide keren werd ik een aantal weken daarna veel zieker dan dat gewone griepje dat ik niet kon gebruiken en lag ik lang in de lappenmand.

Voelde me nog steeds hondsberoerd toen ik terug in NL was, rustte veel en deed veel daimoku – (het reciteren van Nam myoho renge kyo).

Dat stuk van Molière – De Ingebeelde Ziekte – ik las het in Frans op de Middelbare School. Het was een komisch stuk met allerlei gedaanteverwisselingen, mensen die doen of ze iemand anders zijn of die zich anders voordoen dan ze zijn, wie is nou wie en waarom speelt iemand opeens een andere rol. De zogenaamde zieke was helemaal niet ziek maar ook de liefde van zijn vrouw was Ingebeelde Liefde want ze hield niet van hem.

Ik merk hoe het me eigenlijk tegenstaat te schrijven wat mijn fysieke proces is geweest de afgelopen tijd maar wat ik ook onder de leden heb gehad het treft me steeds weer.

Op de bruiloft van twee dierbare vriendinnen kreeg ik pijn en fietste begeleid door Rati voortijdig naar huis. Op het Weteringcircuit werd ik ziek en leegde mezelf in de bosjes langs het fietspad. Rati vond het erg stoer dat ik daar stond te kotsen wat het ook wel weer een eigen stoere Schwung gaf. Midden in de nacht belde ik de doktersdienst omdat ik bloedde en liet me gerust stellen. Wel raadde de arts me aan waakzaam te blijven.

Ach wat is waakzaam?

Toen mijn eigen lieve dokter weer terug was van zijn genoten vakantie was ik de derde op het spreekuur. Ik vertelde, hij luisterde, hij checkte mijn bloed – dat eerder aan mij goed was verklaard – en zei dat ik een verhoogd lipase had, een vetafbrekend enzym. Dat vond ik wel wat, dat enzym zou goed aan mijn vetcellen kunnen beginnen maar het kon duiden op iets. Ik klom op de tafel, hij beklopte me en ik vroeg wat hij nou hoorde en wat het verschil was en ik mocht weer van de tafel af en hij was niet gerust en hij ging me doorsturen. Het had iets te maken met mijn pancreas.

Pancreas – wat wist ik daar over? Waar herinnerde de het me aan? Wiens pancreas was dodelijk ziek geweest? Wie was ik verloren die leed aan een ziekte van de pancreas?

Dit had ik helemaal niet verwacht. Ik dacht ik heb een krampje, een pilletje, een kort dieet en het is over.

Ik kreeg een pillenkuur voor mijn maag, het advies vetarm te eten, geen koffie, alcohol of gekruid eten en een verwijsbrief voor een echo. Geschrokken en verdoofd fietste ik bij Xaviera en Philip aan en deed mijn verhaal en kreeg een kopje thee. De dag ging voorbij as in a daze.

De volgende dag tijdens gongyo kon ik mezelf openstellen te voelen wat ik voelde. Ik verwachtte angst en verdriet te voelen, de zakdoeken lagen klaar maar in plaats van dat voelde ik kracht en nam ik eerst met mijn hart en daarna met mijn verstand het vaste besluit dit te overwinnen en ik voelde me zo goed!

Gister was de echo. Mijn lieve zus ging mee. Over mijn pancreas liet de arts die de echo deed zich niet uit maar de rest zag er prima uit. Volgende week maandag ga ik weer naar mijn huisarts voor het volgende plan

Het liefst laat ik me natuurlijk met een kluitje in het riet sturen maar gelukkig heb ik die pijn waar ik voorlopig geen genoegen mee neem, ik wil pijnloos dus zal ik door blijven gaan met mijn lichaam en wat er in zit te laten onderzoeken.

Stel dat er helemaal niks gevonden wordt, ben ik dan de Ingebeelde Zieke? En ik denk aan Tara SIng Varma – die Hindoestaanse politica die zo ziek was en er zo in geloofde. Tot het niet waar bleek. Ze woonde hier om de hoek en haar huis werd te koop gezet. Ze verdween – gezond maar ontmaskerd als leugenaar – van het toneel.

• Wordt vervolgd